මියැදෙන තරමටමඋපදින සිහින අපමණකඳුලැළි පිස දෙනෙතනවමු හැඟුමන් පුබුදනඅනෙක හැඟුමින් ගැබ්බරඑහැම සිහිනයකමයටි සිත ඉරි තළනරිදුම් දෙන හැඟුමක් විය.අදට වැඩි කළුවරහෙටක තනිකර මගෙ සිතදුරක ගිය රහසෙමසොඳුරු හසරැල්ලකි එයගලපනු නොහැකි කවි පදසකසා පිළිසකර කරමිහිරි කවියක් නිමැවූසොඳුරු වූ ගැහැණිය ඇයඑළිවැට බිඳුණු කවියටතනි රකිණු රිසියෙනතවමත් සොහොන් පාමුලතබා එමි මගෙ සිතපසුදින දකිමිතැළුණු පොඩිවුණු සිතහඬණු කුමටදනුඹේ පා සලකුණු දැක
No comments:
Post a Comment