Saturday, December 2, 2023

හන්තාන සෙනෙහස



හන්තාන අහස යට
මඟහැරුණ සෙනෙහසක
මම දකින හීනයම
නුඹ තවම දකිනවද
මට නුහුරු දුරු රටක
හිමි නොමැති පපුතුරක
තනිව සිරවී අදත්
ආදරය සොයනවද......!
දෙනෝදාහක් අතර
දෙනෝදාහක් අතර
දැනෙන මේ තනිකමම
මට වගෙම ඉඳ හිටෙක
නුඹ සිතට දැනෙනවද
හදේ ගැඹුරුම තැනක
නිවී පරවී නොයන
හිත දවන හැගීමක්
නුඹ ලගත් තියෙනවද

නුවර අහසම වහන්
වැහි වැටෙන සැදෑවක
හාදුවක මුදු සුවය
ගත පිනන නිශාවක
බෙදාගත් ජීවිතේ
මිහිරිතම ඒ මතක

කොහේ දෝ සිට ඇවිත්
පාරවන හැටි මසිත
ආදරේ මග හැරෙන
හිත රිදෙන වෙලාවක
මධු විතක් අත රැඳෙන
දුක ලිහෙන නිමේෂෙක
බෙදාගත් ජීවිතේ
මිහිරිතම ඒ මතක
කොහේ දෝ සිට ඇවිත්
පාරවන හැටි මසිත

- සුදාර මුතුහෙට්ටි (2022.11)

Sunday, October 22, 2023

එන්න ට්‍රිප් එක යන්න….


නුඹෙ නැවුම් 'සෙන්ට්' සුවඳට
'අයන්' කර අඳින ඇඳුමට
ඉඳහිට ගෙට නොඑන රැයකට
තවත් වෙර නොබඳිමි මම
ඇත්ත
අපි දැන් දෙතැනක
එකම එක වහලක් යට
වැඩි කතා නැතුවම
නැවතුමක් දී
වෙහෙසකර ගමනට...
ඒත්…
එන්න ට්‍රිප් එක යන්න
දවසකට අතින් අල්ලා ගන්න
පොඩි උනුත් එක්ක
එකට ඉඳගෙන කන්න..
හැමෝම බලාගෙන ඉන්නෙ

Wednesday, May 24, 2023

ආදරය..!

 




බස්‍ රියේ දුරින් ගැටෙනා නෙතක
ඔෆිසියේ හොරෙන් කන බත් පතක
ඇස් වසා හිමින් අල්ලන අතක
තැවරිලා තියෙන්නෙත් ආදරය..!

යහන මත සුව ගෙනෙන හුරු ගතක
ලොවට රහසේ බැඳෙන පෙම් සිතක
අඳුරු සාදයක මත්වූ නෙතක
තැවරිලා තියෙන්නෙත් ආදරය..!

දැවි දැවී සිත තලන මතකයක
මදුවිතක් ළඟ මැවෙන බොඳ රුවක
මහ රැයක තනි මකන ඇමතුමක
තැවරිලා තියෙන්නෙත් ආදරය..!

අයිතියක් ඇති තැන ද නැති තැන ද
අත අතැර ගිලිහිය ද ළඟ රැඳෙන
අයිති කර ගැනීමක් නැති තැනක
තැවරිලා තියෙන්නෙත් ආදරය..!

- සුදාර මුතුහෙට්ටි (2023.04)

Tuesday, March 21, 2023

උසාවිය නිහඬයි



    උසාවිය නිහඬ යි
    මගේ තනි හිත විතරමයි මට
    දැවී ගිණි ගන්නා
    කූඩුවක මම - බංකුවක කොන
    නාඳුනන ලෙස නුඹ බලා ඉන්නා

    තව පුංචි මොහොතයි
    සොලොස් වසරක් අත් බැඳන් ආ
    ගමන නිම වෙන්නා

    දෑස් බැඳ නීතියේ දෙවඟන
    අපට හිනැහෙන්නා
    මගේ හද විනිවිද දකින නුඹ
    නුදුටු මේ ගිණි
    ඇයට නොහැඟෙන්නා

    ඉගිල්ලෙන්නට තනන නුඹ ලග
    තදින් දෑඟිලි බැඳන් කුමටද?
    විසල් අහසට නුඹට මග පෙන්නා
    මම මෙහි ම නවතින්නම්.....


    - සුදාර මුතුහෙට්ටි (2023)


Saturday, January 15, 2022

මතක තොටුපළ



මතක තොටුපළින් සමුගෙන යන්නම්
රිදුනු සිත් පමණක් අරන්
මටම හිමි නැති සිතක විරහේ
කඳුළු බර ඇයි මේ තරම්

අමාවක බිඳ අහස් කුස සඳ
නැගෙන්නට පෙර පෙති දිහා
කුමුදිනිය නුඹ තරු පොකුරු මත
හාදු තවරා හිනැහුනා

මසිත තෙත්කළ සිහිල් පැන් පොද
සබඳ ඒ ඔබගේ සෙනේ
පිපාසිත හැම දෙතොලට ම නුඹ
කිමද දිය බිඳුවක් උනේ

ආදරය...!




දැන දැන
හිමි නොවන වග අවසන
හද ගැබුරින්ම පෙම්කල
මිනිසුන්....!
කොපමණක් නම්
වීද මේ මිහිමත

අහිමිවන්නට ඉඩ දී
අන් කූඩුවක සිර වී
කඳුළු දෑසින් බලා වුන්
මිනිසුන් බොහෝ විය
හිරු සඳු අතර සිර වුණ

මියෙන තුරු හද ගැබ
ඉතිරි කර විරහේ දුක
ඒ දුකින් ජීවත් වන
ඒ රිදුමින්ම සැනහෙන
උන් ම මිස කවුරු ද
අරුත් ගැන්වූයේ
ආදරය...!

Thursday, July 16, 2020

යශෝදරා



මතු බුදු වන තුරු ම 
සිදුහත් හිමි සඳට
මඟට පාවඩ එලා අතුරන
හිත රිදෙන බිඳෙන තැන්
වසා සඟවා තනිව
දුක් ගැහැට කම්කටොලු ඉවසන...

හිරුට කලියෙන් ඇහැර
කලට වේලට උයා
හිමිට රස බත් පත බැඳ දෙන
රෙදි වේලා නවන
හැළි වළං සෝදන
මුළුතැන්ගෙයි කොනක තනිවුණ...

නියත විවරණ දෙන
ඔෆීසියෙ මිතුරනගෙ
හවස මධු සාදය ද ඉවසන
නුවර එළි ෆැක්ටරියෙ
සති අන්තෙ පුරාවට
තියෙන වැඩමුළුවලට ඉඩදෙන

දරුවනගෙ පාසලේ
හවස පන්තියේ වැඩ
කිසිවකුත් මඟනොහැර කරවන
මහාමායාවගේ 
ප්‍රෙශර් වැඩිවෙනදාට
තකහනියෙ  වෙද ගෙදර ගෙනයන

ඉඩ ලැබෙන නිමේශෙක
කන්නාඩියක් අසළ
හිස - පීරා ගොතා සැරසෙන
මඟ හැරුණු ජීවිතේ 
එක ම එක දිනක්වත්
තියේවි ද නුඹට නුඹ හමුවුණ...


Monday, June 29, 2020

හැකිය මට ඉන්න


ඉඳහිටක දැනුනාට
මගෙ හිතට මහම මහ තනිකමක්
ලේ නහර කිති කවා
ඇට මිදුළු පුරා විඳි හුරුකමක්
සඳ නොමැති මහ රෑක
කණමැදිරි එලිය බිදකින් උනත්
හැකිය මට ඉන්න -
නුඹ හැර දමා යන්නම ගියත්

හඬන විට දෙනෙතකට
කඳුළු පිසිනට අතක් ලග නැතත්
හිත නොමැත ඉගිලෙන්න,
හුරු පුරුදු සොදුරු අහසක් උනත්
මග දෙපස සෙනග මැද
නුහුරු හිස් කමක් දැනුනත් නැතත්
හැකිය මට ඉන්න -
කළුවරම රැයක තනියම උනත්

හිත බිඳෙන යළි හැදෙන -
පණ අදින ආදරය ඉව කරන්
නොනැවතී යන්න නුඹ,
නුඹට හුරු කූඩුවට මග සොයන්
උණුසුම් ව නිදියන්න
රළුම රළු උරහිසක තෙතු පියන්
හැකිය මට ඉන්න -
නුඹ නැවත එන්නේම නැති උනත්
 

Wednesday, June 24, 2020

අම්මා

වරිග හතක් නිවන් යන්න
හිස මුඩු කර දන් දුන් පුතු
පහල කොටුවේ එකිත් එක්ක
දරුවෝ හතක් හැදුවේ...
මුවින් නොබැණ දුක් විඳ ගෙන
උන් කරදඬු වැඩුවේ
උඹ ම තමයි අම්මේ...

නොකා නොබී ශිල්ප පොවා
උපාධි ගෙන ගම ආ දූ
කුඩු සුමනෙගෙ පතිනිය වී
ගෙදර බින්න බැස්සේ...
නින්දා වැස්සේ තෙමි තෙමි
බෑනන්ඩිගෙ සුව බලන්න
සිර ගෙදරට වැඩියේ
උඹම තමයි අම්මේ...

ලුණු මදි වී බත ඇල් වී
මදන මතින් තිරිහන් වී
පය වරදින වරක් ගානේ
හිරි ඇර ගත් සෝමේ...
ගහෙන් වැටී ඔත්පල වී
ඇඳට වැටුනු වෙලේ ඉදන්
තෙල් සාත්තු කෙරුවේ
උඹම තමයි අම්මේ...

පෝය දාට වැට අයිනේ
දිරපු කොස් මුලේ ඉඳගෙන
යකඩ කටින් යාන්තමට
බණ අහනා අම්මේ...
මේ සසරෙන් එතෙර වෙන්න
උඹට තවත් පිං මොකටද
හිත හදාන කදුලු පිහන්
මෙහෙට වරෙන් අම්මේ...!

Friday, May 22, 2020

කවියෙකුට පෙම් බැඳ...!


නින්දා කළල් ගොහොරුව
කර වටක් ගිලී මියැදෙන මට
කුමකට ද?
නුඹේ සියුමැලි කවි පද
සිත දවන.....

නෙලාගෙන සියපත
මඟ බලා සිටි මට
නුඹේ සුසුමට වැඩි
බරක් තව කොයි වෙද?

පෝරුවට කළියෙන්
යහනට පා තැබූ මට
සවි නෑ ඇවිද යන්නට
තව දුර...
ඉරී පොඩි වී ගිය
පෙති බරයි දැන් නටුවට

තාරුකා එළියෙන්
මග සොයන්නට තබා ඉඩ
නුඹම  මිස කවුරුද?
නිවා දැමුවේ පහන් සිල

රස කවි පද අතර
යොදා උපමා රූපක
කෙසේ සඟවා තබමිද?
ජීවිතේ කළුවර
කඳුළු වල සීතල