මතු බුදු වන තුරු මසිදුහත් හිමි සඳටමඟට පාවඩ එලා අතුරනහිත රිදෙන බිඳෙන තැන්වසා සඟවා තනිවදුක් ගැහැට කම්කටොලු ඉවසන...හිරුට කලියෙන් ඇහැරකලට වේලට උයාහිමිට රස බත් පත බැඳ දෙනරෙදි වේලා නවනහැළි වළං සෝදනමුළුතැන්ගෙයි කොනක තනිවුණ...නියත විවරණ දෙනඔෆීසියෙ මිතුරනගෙහවස මධු සාදය ද ඉවසනනුවර එළි ෆැක්ටරියෙසති අන්තෙ පුරාවටතියෙන වැඩමුළුවලට ඉඩදෙනදරුවනගෙ පාසලේහවස පන්තියේ වැඩකිසිවකුත් මඟනොහැර කරවනමහාමායාවගේප්රෙශර් වැඩිවෙනදාටතකහනියෙ වෙද ගෙදර ගෙනයනඉඩ ලැබෙන නිමේශෙකකන්නාඩියක් අසළහිස - පීරා ගොතා සැරසෙනමඟ හැරුණු ජීවිතේඑක ම එක දිනක්වත්තියේවි ද නුඹට නුඹ හමුවුණ...
Thursday, July 16, 2020
යශෝදරා
Monday, June 29, 2020
හැකිය මට ඉන්න
ඉඳහිටක දැනුනාට
මගෙ හිතට මහම මහ තනිකමක්
ලේ නහර කිති කවා
ඇට මිදුළු පුරා විඳි හුරුකමක්
සඳ නොමැති මහ රෑක
කණමැදිරි එලිය බිදකින් උනත්
හැකිය මට ඉන්න -
නුඹ හැර දමා යන්නම ගියත්
හඬන විට දෙනෙතකට
කඳුළු පිසිනට අතක් ලග නැතත්
හිත නොමැත ඉගිලෙන්න,
හුරු පුරුදු සොදුරු අහසක් උනත්
මග දෙපස සෙනග මැද
නුහුරු හිස් කමක් දැනුනත් නැතත්
හැකිය මට ඉන්න -
කළුවරම රැයක තනියම උනත්
හිත බිඳෙන යළි හැදෙන -
පණ අදින ආදරය ඉව කරන්
නොනැවතී යන්න නුඹ,
නුඹට හුරු කූඩුවට මග සොයන්
උණුසුම් ව නිදියන්න
රළුම රළු උරහිසක තෙතු පියන්
හැකිය මට ඉන්න -
නුඹ නැවත එන්නේම නැති උනත්
Wednesday, June 24, 2020
අම්මා
වරිග හතක් නිවන් යන්න
හිස මුඩු කර දන් දුන් පුතු
පහල කොටුවේ එකිත් එක්ක
දරුවෝ හතක් හැදුවේ...
මුවින් නොබැණ දුක් විඳ ගෙන
උන් කරදඬු වැඩුවේ
උඹ ම තමයි අම්මේ...
නොකා නොබී ශිල්ප පොවා
උපාධි ගෙන ගම ආ දූ
කුඩු සුමනෙගෙ පතිනිය වී
ගෙදර බින්න බැස්සේ...
නින්දා වැස්සේ තෙමි තෙමි
බෑනන්ඩිගෙ සුව බලන්න
සිර ගෙදරට වැඩියේ
උඹම තමයි අම්මේ...
ලුණු මදි වී බත ඇල් වී
මදන මතින් තිරිහන් වී
පය වරදින වරක් ගානේ
හිරි ඇර ගත් සෝමේ...
ගහෙන් වැටී ඔත්පල වී
ඇඳට වැටුනු වෙලේ ඉදන්
තෙල් සාත්තු කෙරුවේ
උඹම තමයි අම්මේ...
පෝය දාට වැට අයිනේ
දිරපු කොස් මුලේ ඉඳගෙන
යකඩ කටින් යාන්තමට
බණ අහනා අම්මේ...
මේ සසරෙන් එතෙර වෙන්න
උඹට තවත් පිං මොකටද
හිත හදාන කදුලු පිහන්
මෙහෙට වරෙන් අම්මේ...!
Friday, May 22, 2020
කවියෙකුට පෙම් බැඳ...!
නින්දා කළල් ගොහොරුවකර වටක් ගිලී මියැදෙන මටකුමකට ද?නුඹේ සියුමැලි කවි පදසිත දවන.....නෙලාගෙන සියපතමඟ බලා සිටි මටනුඹේ සුසුමට වැඩිබරක් තව කොයි වෙද?පෝරුවට කළියෙන්යහනට පා තැබූ මටසවි නෑ ඇවිද යන්නටතව දුර...ඉරී පොඩි වී ගියපෙති බරයි දැන් නටුවටතාරුකා එළියෙන්මග සොයන්නට තබා ඉඩනුඹම මිස කවුරුද?නිවා දැමුවේ පහන් සිලරස කවි පද අතරයොදා උපමා රූපකකෙසේ සඟවා තබමිද?ජීවිතේ කළුවරකඳුළු වල සීතල
Wednesday, May 13, 2020
මිතුර
මල් පෙති ලිහෙන පරවෙන මහවැලි ඉවුරේමළ හිරු නිවුන හන්තානේ මද අදුරේහිත් ඉරිතලන ඉකිලන මතකය අතරේසුව නින්දක නිදන මා පෙම්බර මිතුරේතරුකැට වගේ දිදුලණ නෙත් යුග ගානේමල්වර හීන ගිලිහෙන මොහොතක් ගානේදිරියෙන් ජීවිතේ හැදිනූ මිතුරානේසන්සාරේ දුකයි අත් ගිලිහෙනවානේ...!නැති වැඩි කතා නුඹෙ වෙහෙසුනු මුව මඩලඅදටත් පෙනේ හමුවන මිනිසුන් අතරමහ ගිරි කුළක මුදුනක තැබු පා ලකුණතවමත් සොයමි විසිරුණු මතකය අතරඅන්තිම වතාවෙදි හමු වුණ සැදෑවකයන්තම් වගේ මතකයි හඩ කතාවකකවියක පොතක විසිරුණු දුම් වලල්ලකඅමුණනු කෙළෙස මිතුරේ ජීවිතේ දුකගිලිහුණු සිහිනයක කදුලක තෙත දැනෙනඅත දිග නැති දුරින් ඉද දුක සැප අසනදුවෙකුට සුවද දෙන පෙති විදහා නැගෙනපියෙකුගෙ මතකයත් තරුවකි මග කියන
Thursday, January 30, 2020
විමලේ.......
වැඩ ඇරී ගෙදර ආවමතේ එකක් ළඟට ගේන්නහිසරදේ හැදී නිදද්දිපැනඩෝල් දෙකක් පොවන්නමඟ හැරුණු දේ බෝමයිමට තිබුණ ටිකක් හිතන්න...කොයි තරම් පැන් ලූවත්මල් පිපෙන් නැති පඳුරකඅපි අහපු අර කතාවසැබෑ වේ යැයි සිතුණි ද...?සුදු පැහැ ගැණුනු කෙස් රොදසසර මඟ සිහි කෙරුණි ද...?උදුරපු පණු දතක්වත්කළකිරීමක් දුන්න ද...?වැඩ වැඩියි ඔලුව විකාරවචන වරදිනව නිතරමඒ උණත් විමලෙ තාමත්උඹ නිසයි පපුව ගැහෙන්නෙජීවිතේ දුර්ග විමානෙබෑ නොකිය කන්ද නගින්නආයෙමත් එන්න විමලේසාරියේ කට්ට ගහන්න....
Subscribe to:
Posts (Atom)